ARLO - Floor Denil

Ik voelde de bui al hangen toen ik in de 3e kleuterklas zat. Juf Marleen moet het ook geweten hebben. Dat kan niet anders. Gelukkig genoeg heeft ze me er destijds nooit frontaal mee geconfronteerd. Dat deed ik zelf al meer dan genoeg. Ik zag rondom mij wat het had kunnen worden. Maar wat het nooit geweest is. En ook nooit zal worden. Mensen in mijn omgeving weten het. Mijn leerlingen weten het. Mijn kinderen weten het. In stilzwijgen gehuld hangt het tussen ons allen in, als een sluimerende altostratus... (zoek het op)

Hier komt het...

"Ik kan niet tekenen!"

En ja, dat inzicht snijdt dieper dan je op het eerste gezicht zou vermoeden. En ik had het zo graag wél gekund. Maar het zit me niet in de vingers. (Believe me, I tried.)

En dan... dan komt er een moment waarop ze je een beeldroman onder de snoet schuiven. En dan denk je: "Wauw! Gij kunt tekenen en daarmee een hele wereld oproepen! Gij hebt chance!"

De beeldroman Arlo vertelt het verhaal van 3 jongeren (laatste jaar secundair onderwijs) die een hechte vriendschap hebben. Wanneer hun leven plots aan diggelen wordt geslagen, verandert alles. Want hoe moet je verder wanneer je iets verloren bent wat je onnoemelijk dierbaar is? Hoe moet je loslaten wat je eigenlijk voor eeuwig had willen vasthouden?

'Arlo' is heel eenvoudig qua taal. 3 personages gaan het hele boek door met elkaar in interactie en doen dat in een heel vertrouwde en tekenende spreektaal. Maar net in die eenvoud schuilt een enorme kracht. Het roept herkenbaarheid op. En herkenbaarheid zoekt een weg naar binnen. Willen of niet.

De tekeningen komen net als de taal best eenvoudig over. Met de nadruk op 'komen over...'. Ik wil dat dus graag nuanceren. Ze ogen eenvoudig in die zin dat een mensenmassa bijvoorbeeld bestaat uit stokmannetjes. Maar anderzijds bestaat een gevoel dat Floor Denil wil oproepen dan weer uit een 'ingewikkeld kleuren- en vormenpalet' van zwart en wit. Het kost je even om alles grondig te bekijken. En wie weet heb je dan nog alles niet gezien. Enkele pagina's zijn ook gewoon wit. Of zwart. Maar net in die eenvoud zit 'em de wurggreep. Een moment van verstilling kan luider roepen dan wat dan ook.

Natuurlijk speelt de thematiek hierin de absolute voortrekkersrol. Een verhaal over vriendschap, rouw en afscheid laat geen mens onberoerd. En als je dat dan nog eens in een heel herkenbare vorm giet, dan zijn we helemaal verslagen.

In het licht van afscheid nemen, speelt talent voor tekenen dus echt geen enkele rol. Ik kan alleen maar dankbaar zijn dat andere mensen dat talent hebben meegekregen én (niet onbelangrijk!) het ook benutten! Merci daarvoor, beste Floor Denil. Om talent te hebben en om het in te zetten voor schone doeleinden. Mijn genot bijvoorbeeld.

En tot slot.

"Ik laat de noten los en red mezelf van de stropers."

Nah.